The notebook

Ballade pour adeline

Τόλης Βοσκόπουλος

Against all odds

How can I just let you walk away,
just let you leave without a trace
When I stand here taking every breath with you, ooh
You're the only one who really knew me at all

How can you just walk away from me,
when all I can do is watch you leave
Cos we've shared the laughter and the pain,
and even shared the tears
You're the only one who really knew me at all

So take a look at me now,
'cos there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me,
just the memory of your face
Take a look at me now,
'cos there's just an empty space
And you coming back to me
is against all odds and that's what I've got to face

I wish I could just make you turn around,
turn around and see me cry
There's so much I need to say to you,
so many reasons why
You're the only one who really knew me at all

So take a look at me now,
'cos there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me,
just the memory of your face
Take a look at me now,
'cos there's just an empty space
But to wait for you,
well that's all I can do and that's what I've got to face
Take a good look at me now,
'cos I'll still be standing here
And you coming back to me is against all odds
That's the chance I've got to take, oh, oho

Just take a look at me now

Paris

For you....

For you,
Who travel my thoughts,
Who make my days beautiful,
Who weaken my resistances.

For you,
Who revive my desires,
Who make the words priceless amulet,
Who are there.....

Only for you....

Σ'αγαπώ !!!!

Ελλάδα-Παρίσι-Ελλάδα

Traveling to France..

'Oταν πονέσει η καρδιά..

Όταν μιλάς για χωρισμό....

love me

Love me
keep me despite all the mistakes I've done
I'm guilty for what I've done to you,
we said that before,
but I love you.

Love me,
I'll be a road for you to pass,
step on me
I need you
feel me, love me.

Love me
because I can't live without you
my life is water and it will be spilled
on the rocks due to this for no reason.

Love me
and forget that I get carried away
and lean towards me so we can lie together
all I ask from you is love.

Once upon a time there was a boy with a very difficult character.
His father gave him a bag full of nails and told him to drive one nail into the garden fence every time he loses his patience and/or has an argument with someone.

The first day the boy drove 37 nails in the garden fence.

In the following weeks, the boy learns to control himself and the number of nails driven into the fence gets lower every day:
The boy discovers that it is easier to learn to control himself than to hammer nails in the fence.

At last, the day comes when the boy does not drive any nails into the

garden fence.

Then he goes to his father and tells him that today he did not

need to hammer any nails.

His father then tells the boy to take one nail out from the fence for every day
he succeeds in controlling his temper and not losing his patience.

Many days pass and finally the boy can tell his father that he

Has taken all nails out of the fence.

The father talks to his son in front of the fence and tells him:

« My son, you have behaved well, but look how many holes you have left in the fence »

It will never be the same.

When you have an argument with someone and abuse them,

you leave them with wounds like these ones in the fence.

You can stab a man and then take the knife out,

but you will always leave a wound.

It does not matter how many times you say sorry, the scars will stay.

A wound caused by words hurts just as bad as a physical wound.

Friends are rare jewels, they make you smile and support you.

They are ready to listen to you whenever you need it,

they support you and they open their heart to you.

Show to your friends how much you love them.


Last: « A good thing about friendship is to know with whom to confide a secret »

A few lines to meditate...


Give people more than they expect

When you say ”I love you", mean it...

when you say ”I am sorrry", look into the eyes of that person

Do not ever make fun of other people’s dreams,

love deeply and with passion.

You may get hurt, but it is the only way to live your life to the full.

Do not offend and judge other people according to how their relatives behave

Speak slowly,

but think quickly.

If someone ask you a question that you do not want to answer,

smile and ask him: ’why do you want to know?'


Remember that the greatest love and the greatest success

involve the greater risks.

When you loose, do not miss the lesson,

Remember the three "Rs":

* Respect yourself
* Respect others -
* Responsability for all your actions.

Do not let a small misunderstanding ruin a great friendship;

when you realise you made a mistake,

correct it immediately.

Smile when you answer the phone,

who calls will be able to hear it in

your voice.

Nα είσαι εκεί ...Be there...

Μονόγραμμα

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Scent of a woman !!!

Titanic

Στην γραμμή του ονείρου ..

ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΕΧΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ?

ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΟΥΝ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ..

ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ.

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ..

ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΑ ΣΥΝΑΜΑ

ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟ..

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑ ΠΟΤΕ ΕΝΑΣ!!

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΣΑΝ ΤΟΝ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟ ΜΟΥ..

ΣΑΝ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΤΑΡΑΞΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ

…ΕΚΕΙ…

ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΘΑ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ

ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΨΑΧΝΕΙΣ....

..ΝΑ ΚΟΙΤΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...

ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ..

ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ..

ΤΑ ΑΠΙΘΑΝΑ ΠΙΘΑΝΑ,

ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΝΑ..

ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΨΥΧΗ..

“Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΕΚΕΙ!!!

ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ..

Επιθυμίες .....

Καθετί που μ' άρεσε φοβόμουν πως ήταν απειλή και νόμιζα πως αν προστατευτώ απ' τις απιθυμίες μου, θα προστετεύομουν απ' όλα.
Να μη θελήσω για να μη λυπηθώ, να μην ελπίσω για να μην απογοητευτώ
κι αν δεν αγαπήσω ξανά, δεν θα πληγωθώ.
Πάσχιζα να έχω ην καρδιά μου σαν δεμένη με λουρί,
υπάκουη πάντα κι υποτακτική,
να την προστάζω κι αυτή να συμμορφώνεται,
εκπαιδευμένη άριστα να μη σκέφτεται για να μην επαναστατεί.

Σαν την ζωή !!

Τούτη και την άλλη ζωή τη διαλέγουν εκείνοι που αντέχουν την ψυχή τους.
Όσοι μπορούν με το φθαρτό να τροφοδοτήσουν το άφθαρτο και να κάψουν το χρόνο τους στην παραλία της Αγίας Φωτιάς.
Θέλουν ψυχή αυτα, θέλουν κότσια.
Ιερή τρέλα και πίστη στην αγάπη σου.

'Ας είμαστε ευλύγιστοι, εύπιστοι στο καλό.
Κι ύστερα η πίστη δεν είναι που ακολουθεί τα γεγονότα.
Είναι εκείνη που προηγείται, που τα δημιουργεί.
Που μεταφορφώνει τη ρουτίνα σε θαύμα.

Δεν μας νοιάζουν εκείνα που πέρασαν οταν περιμένουμε άλλα να 'ρθουν.
Κι ούτε κοιτάμε εκείνα που κάναμε οταν υπάρχουν πολλά που θέλουμε να κάνουμε ακόμα.
Τι να τραβήξω τις λέξεις μου κι ως πού να φτάσουν οι σελίδες,
παγιδευμένη στο ότι ο πρώτος έρωτας πρέπει να πιάνει πάντα πολύ χώρο.
Δεν πιάνει....

'Ομως πάντα υπάρχει ευθύνη, αυτό είναι βέβαιο.
Ευθύνη να ανακαλύψεις ή ευθύνη να γίνεις άξιος να σου αποκαλυφθεί.
Και η πρώτη πρώτη ευθύνη αρχίζει απο την παραδοχή πώς : Πονώ...
Οτι τούτο που λέω πως είναι ζωή με ενδιαφέρον, ζωή με πάθος και ένταση, χαρακτήρας με φλόγα, δίψα για περιπέτεια, δεν είναι πολλές φορές παρά μια ύπουλη μιζέρια που κάνει ατέρμονη φασαρία για να αντέξει τη φτώχεια της.
Το κενό.....

Δέσμιοι οχι σ'ένα δεσμό ως υπεύθυνη δέσμευση, αλλα σ'ένα δεσμωτήριο που σε ξεπερνά.
Λένε πως ένας έρωτας αξίζει, οταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Ανεπίτρεπο λάθος !!
Ένας έρωτας αξίζει οταν μπορείς μεν να κάνεις αλλιώς, αλλα εσύ τον επιλέγεις απ' όλα τα αλλιώς σου!!!

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιλογικό

Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.

Τὴν ὀμορφιὰ
Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια.
Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ
τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.

Καὶ συγχωρᾶτε μου αὐτὴ τὴν τελευταῖα μου θλίψη:

Θἄθελα
ἀκόμη μιὰ φορὰ μὲ τὸ λεπτὸ δρεπανάκι τοῦ φεγγαριοῦ νὰ θερίσω
ἕνα ὥριμο στάχυ. Νὰ σταθῶ στὸ κατώφλι, νὰ κοιτάω,
καὶ νὰ μασῶ σπυρὶ σπυρὶ τὸ στάρι μὲ τὰ μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι εὐλογώντας τοῦτον τὸν κόσμο ποὺ ἀφήνω,
θαυμάζοντας κι Ἐκεῖνον ποὺ ἀνεβαίνει τὸ λόφο στὸ πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στὸ ἀριστερὸ μανίκι του ἔχει ἕνα πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αὐτὸ
δὲν διακρίνεται πολὺ καθαρά. Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω.

Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε.

"Πίναμε όλη νύχτα, "ακούς αυτήν την υπέροχη μουσική;", τον ρώτησα, "δεν είναι μουσική", μου λέει. "Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου.""










"Ένας μικροδιεκπεραιωτής του ανέφικτου μες στην αιώνια λησμονιά"

"Υπάρχουν πράγματα που τα περιμένεις χρόνια κι άλλα που συμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή, καθορίζοντας για πάντα τη ζωή σου"

"Όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις"

"Τις νύχτες έπαιρνα τις βαλίτσες μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού;"

"Ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό"

"Σε αγαπώ, όχι γι' αυτό που είσαι.....αλλά γι' αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου"

Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.
Α. Ντε Σεντ Εξιπερί

«Αν δεν αγκαλιάσεις τον εαυτό σου εσύ πρώτα, μην περιμένεις να το κάνει άλλος»

Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ...
Νίκος Καζαντζάκης

Η αγάπη είναι η ποίηση των αισθήσεων. Είναι το κλειδί σε ότι μεγάλο υπάρχει στο πεπρωμένο μας. Είναι το απόλυτο ή το τίποτα.
Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Η αγάπη έρχεται χωρίς ποτέ να τη δούμε, τη βλέπουμε μόνο όταν φεύγει.
Τομσον

Μίλα ψιθυριστά, αν μου μιλάς για αγάπη......
Σαιξπηρ

Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο... αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.

Την αληθινή αγάπη είναι δύσκολο να την βρεις, εύκολο να την χάσεις και ακατόρθωτο να την ξεχάσεις...

The notebook

Be my prince...

I will always love you......

Kiss....

A kiss is something you cannot
give without taking and cannot
take without giving.

If you are ever in doubt as to whether or not you should kiss a pretty girl,
always give her the benefit of a doubt.

That farewell kiss which resembles greeting,
that last glance of love which becomes
the sharpest pang of sorrow.

I dare not ask a kiss;
I dare not beg a smile;
Lest having that or this,
I might grow proud the while.

No, no, the utmost share
Of my desire shall be
Only to kiss that air,
That lately kissed thee.

The decision to kiss for the first time is the most crucial in any love story. It changes the relationship of two people much more strongly than even the final surrender; because this kiss already has within it that surrender.

Γράμμα χωρίς παραλήπτη !!

Αγαπημένε μου,
σου γράφω αυτό το γράμμα αν και ξέρω ότι ποτέ δεν θα το λάβεις.
Είναι στιγμές που δεν καταλαβαίνουμε , λέξεις που δεν μπορούν να ειπωθούν, λόγια που δεν πρόκειται να γραφτούν.
Γιατί;
Μην με ρωτάς αγαπημένε το γιατί;
Πως μπορώ με μια ανάσα να πω όσα έκρυβα τόσα χρόνια.
πώς μπορώ σε αυτό το χαρτί να φυλακίσω τα όνειρα μου, τις ελπίδες μου.
Πόσο μικρός και ασήμαντος μου μοιάζει ο κόσμος,
Πόσο γαλάζιος και φωτεινός έμοιαζε ο ουρανός στα μάτια σου;
Διαβάζω ξανά και ξανά αυτές τις λίγες σειρές μήπως βρω επιτέλους το κουράγιο να της ολοκληρώσω.
Πόσες φορές προσπάθησα να βγάλω όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα κομμάτια απελπισίας από τα μάτια σου, ήτανε μάταιο.
Που είσαι τώρα αγαπημένε μου;
Πόσο έχω ανάγκη την αγκαλιά σου, την σιγουριά που έβρισκα όταν κρυβόμουν μέσα της !!
Όλα είναι θολά,
Οι αναμνήσεις, οι μνήμες, μα ποιο θολά είναι τα μάτια μου,
Αυτά τα μάτια που δεν στέρεψαν τόσα και τόσα χρόνια να κλαίνε,
να κλαίνε για σένα
Αγαπημένε μου !!

Nothing Gonna Change My Love For You

A Comme Amour

Ανώνυμο

Η αληθινή ομορφιά είναι εκείνη που σε κάνει να νιώθεις όμορφος κι εσυ.
Η ευφυία που δεν εκπέμπεται δεν υπάρχει.
Δεν είναι έξυπνος εκείνος που σε κάνει να νιώθεις κουτός, δεν είναι όμορφος όποιος σε κάνει να νιώθεις άσχημος, είναι ασήμαντος αυτός που μπροστά του δεν νιώθεις σπουδαίος.
Ο,τι δεν εκπέμπεται δεν υπάρχει !!

Δεν θα υποτασσόμουνα σε κανένα ανειλικρινή συμβιβασμό, δε θα ταπείνωνα ποτέ καμιά επιθυμία μου, δεν θα δεχόμουν λύση για την ευκολία της μονάχα, δεν θα γοτάτιζα ξανά μπροστά απο συμβάν, δε θα έκανα το χατίρι κανενός φόβου και με μια λέξη ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΖΑ ΠΙΣΩ!!!!

'Οταν υπάρχει αποτέλεσμα, δεν είναι ποτέ χαμένος ο χρόνος που χρειάστηκε,
Η απραξία είναι χάσιμο χρόνου.
Και η αποτυχία;
Αλίμονο αν πετυχαίναμε πάντα!!!

Μην δειλιάζεις στο τέλος,
Μόνο αυτο διαφεντεύει την αρχή!!!

Μην ζητήσεις ποτέ απ' αλλού τις ευθύνες για τον ευτό σου,
ούτε απο άνθρωπο,
ούτε απο το Θεό.

Η σοβαρότητα και η σιωπή προσδίδουν,
η οικειότητα και η ανώφελη ομιλία προδίδουν !!

Το τίμημα της ανόδου είναι πως κάνει την κάθοδο εφιαλτική !!

Lady

Για σένα.....

Είναι νύχτα, βράδυ, ένα βράδυ σαν τ' άλλα

Κι όμως κάτι δεν ταιριάζει.

Σαν τα πρώτα σύννεφα σ’ ένα πίνακα καταπράσινου δάσους.

Είναι το χρώμα του ουρανού ;

Η ανάσα του αέρα;

…. Ή απλά η απουσία σου …..

Μια απουσία γεμάτη σκέψεις, θύμησες κ’ όνειρα.

Η μάλλον ερείπια από όνειρα.

Σαν αυτά που αφήνει πίσω της η φωτιά.

Αποκαΐδια από ελπίδα και νοσταλγία.

Νοσταλγία ….. τι να σημαίνει άραγε ακριβώς ;

Γιατί κάποιες φορές νοσταλγούμε αισθήματα,αισθήσεις και μυρωδιές;

Αν μπορούσα να ξεχάσουμε αυτή την λέξη τι θα άλλαζε ;

……. Τι σημασία τελικά έχουν οι λέξεις ……

Είναι σαν να θέλουμε να αγγίξουμε τον ήλιο.

Κάποια πράγματα υπάρχουν γιατί έτσι πρέπει,

Μην ξεχνάμε ότι τα πάντα γύρω μας ρέουν.

Σαν το καθάριο γάργαρο νερό ενός ποταμού.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απλώσουμε το χέρι και να το αγγίξουμε.

Δεν μπορούμε να το φυλακίσουμε στην χούφτα μας .

Σαν την ζωή…

Την αγγίζουμε αλλά δεν θα είναι για πάντα δική μας

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απλώσουμε το χέρι!!!!

Μην ξεχνάς λοιπόν όσο το νερό κυλά στο χέρι σου Απόλαυσε το !!!

I love ,

When I'm sad, you take the pain away with a joke
You can make my heart melt with your soft lips
When you always know what to say when I get mad at you
When you say the cutest things over and over and never gets old
When you always find a new way to "WoW" me
When you can just defend me and not be scared
They way you walk when you get sad!!
The look you make when you get jealous
How you can just drive hours to see me for a day
How your the only one who gets my joke... and laughs
How I can never hate you
How you love me like no other
When you listen to me talk for hours
How you forgive me when I do wrong
The way you look after I say I love you
How times it seems like we're the only ones here
the way your not embarrased to call me sweet things in front of anyone
How you put ME before you friends
The way you get my attention
The way I turn you on, without me doing anything
How your not afraid to tell me your feelings
How you can cry in front of me with out being shy or embarassed

Gabriel Garcia Marquez

If for an instant God were to forget that I am rag doll and gifted me with a piece of life, possibly I wouldn't say all that I think, but rather I would think of all that I say. I would value things, not for their worth but for what they mean. I would sleep little, dream more, understanding that for each minute we close our eyes we lose sixty seconds of light.

I would walk when others hold back. I would wake when others sleep. I would listen when others talk, and how I would enjoy a good chocolate ice cream! If God were to give me a piece of life, I would dress simply, throw myself face first into the sun, baring not only my body but also my soul. My God, if I had a heart, I would write my hate on ice, and wait for the sun to show. Over the stars I would paint with a Van Gogh dream a Benedetti poem, and a Serrat song would be the serenade I'd offer to the moon. With my tears I would water roses, to feel the pain of their thorns, and the red kiss of their petals.

My God, if I had a piece of life...I wouldn't let a single day pass without telling the people I love that I love them. I would convince each woman and each man that they are my favorites, and I would live in love with love. I would show men how very wrong they are to think that they cease to be in love when they grow old, not knowing that they grow old when they cease to love! To a child I shall give wings, but I shall let him learn to fly on this own. I would teach the old that death does not come with old age, but with forgetting. So much have I learned from you, oh men...

I have learned that everyone wants to live on the peak of the mountain, without knowing that real happiness is in how it is scaled. I have learned that when a newborn child squeezes for the first time with his tiny fist his father's finger, he has him trapped forever. I have learned that a man has the right to look down on another only when he has to help the other get to his feet. From you I have learned so many things, but in truth they won't be of much use, for when I keep them within this suitcase, unhappily shall I be dying.